Essay over de zestiende-eeuwse filosoof en genezer (1493-1541), gevolgd door enkele van zijn geschriften.

U moet mijn geschriften niet verachten en u van mij afkeren omdat ik alleen ben, omdat ik iets nieuws breng, omdat ik Duits spreek!", roept Paracelsus kort nadat hij uit Bazel is weggepest, waar hij stadsarts en hoogleraar was. En tien jaar later maakt hij het nog eens duidelijk: "Wees er niet verbaasd over dat ik er zaken bij haal die u allemaal nog niet hebt geweten. Want ik ben anders."0Ja, 'anders' was hij inderdaad, dat bleek al gauw. Maar niet vanaf het begin. Philippus Aureolus Theophrastus von Hohenheim, die van zijn vader de naam van de beroemde leerling van Aristoteles had meegekregen, deed zijn best om het medisch vak te leren zoals dat op de universiteiten werd onderwezen; en hij blonk erin uit, vertelt hij zelf. Alleen, het werd hem steeds duidelijker dat hij op deze wijze geen mensen kon genezen. Hij moest op zoek naar iets anders. En toen begon een worsteling die het merkteken van zijn hele verdere leven zou zijn. Het resumé van deze worsteling is neergelegd in zijn apologie: 'Sieben Defensiones' - 'Zeven punten tot mijn verdediging'.00In dit boek zijn de teksten uit het werk van Paracelsus bijeengebracht waarin hij iets over zich zelf meedeelt. Naast de 'Sieben Defensiones' zijn autobiografische passages vooral in diverse voorwoorden aan te treffen, die vaak als een soort zelfstandige traktaten gelezen kunnen worden. Paracelsus maakt er gebruik van om dingen in een groter verband te plaatsen en links te leggen naar de medische geschiedenis, de wereldgeschiedenis en andere vakgebieden. En hij vertelt over de ontstaansgeschiedenis van de boeken en geeft daarmee een inkijk in zijn leven. Ook zijn er een aantal brieven opgenomen, waaronder een paar die aan hem zijn gericht. Zo lezen we over zijn (mislukte) contactlegging met Luther, het consult van Erasmus, en verwoede pogingen om orde op zaken te stellen in de gezondheidszorg in Bazel.