In Hallo muur praat een man letterlijk tegen een muur. Over de jaren die achter hem liggen, waarin hij een burn-out kreeg, een echtscheiding doormaakte, een vader en een aantal beste vrienden zag overlijden én een geloofwaardig antwoord moest vinden op een alcoholverslaving. De muur zegt niets terug, maar biedt de man wel nieuw perspectief. Hallo muur is Erik Jan Harmens' meest autobiografische roman ooit. Het is een eerlijk, ontroerend en zeker ook grappig verslag over dwalen, falen en blijven ademhalen, en een hart onder de riem voor mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen nadat ze de bodem hebben bereikt.

In de nacht van 8 op 9 april 2021 keert een vijftigjarige man terug naar de plek waar hij in Alphen aan den Rijn is opgegroeid. Het decor van zijn jeugd staat nog overeind: de hoekwoning met het geverfde hek, het basketbalveldje verderop en winkelcentrum de Ridderhof om de hoek, waar tien jaar geleden een spree shooting plaatsvond. De man parkeert zijn auto in de straat, kijkt uit op zijn ouderlijk huis en zijn vroegere slaapkamerraam, en vraagt zich af of zijn terugkeer betekenis heeft.0Voor de verteller van 'Rigolettohof' houden de dingen nooit op, maar blijven ze duren, in een eindeloze loop. Op het oog onsamenhangende gebeurtenissen rijgt hij aan elkaar: de vader die zijn gezin verlaat, het wachten van de zoon op zijn terugkomst, de eenzaamheid van de moeder en de eeuwige verbondenheid met de broer en zus. Die gaan in de mix met gebeurtenissen buitenshuis, zoals de moord op John Lennon, de opkomst en ondergang van fotograaf Diane Arbus en de luttele minuten die de schutter in de Ridderhof nodig had om zes mensen van het leven te beroven en daarna zichzelf. Het bezwerende resultaat draait slechts om één ding: gezien worden.

In Door het licht spreekt een man tot zijn geliefde, zijn vrienden, zijn vader en zijn lezers, over hoe hij ooit leefde in het donker en nu moet wennen aan leven in het licht. In dat licht komen prikkels en gevoelens vol binnen. Alles lijkt weldadig, toch is er ook een blijvend verlangen naar verdoving. Liedjes brengen verlossing, maar tergen 'm ook. Door het licht is een verslag over het halveren van een dubbelleven. Een liefdevolle zoektocht naar verbinding, naar wat echt is en wat niet.

ik zie iemand met een gezicht ik weet niet of het het jouwe is Open mond is een bundel over de onmogelijkheid het in het leven altijd goed te doen en het onvermogen dit licht op te vatten. In deze verrassend heldere gedichten vol bijtende humor grijpen man en vrouw elkaar liefdevol naar de keel, kijken volwassen mannen onder hun bed voor ze gaan slapen, en snuiten vrouwen hun neus in andermans gordijnen. `Stug, nietsontziend, soms sardonisch, soms ronduit angstaanjagend en bij vlagen maximaal illusieloos maar dwars door de puinstof heen glimpt een tederheid die zich niet de nek laat omdraaien Joost Zwagerman uiteindelijk sta je niet met lege handen maar wat je vasthoudt wil je niet hebben Erik Jan Harmens (1970) is schrijver, dichter en performer, en werkt als corporate storyteller voor grote, internationale bedrijven. In 2012 verschenen van zijn hand de dichtbundel Echte mannen scheiden niet en de roman De man die in zijn eentje de Olympische Spelen organiseerde. Open mond is zijn vierde dichtbundel. `Harmens schrijft scherpe, compromisloze poëzie, ontroerende gedichten die zachtmoedig zijn als gewapend beton, verzen die strelen als glasscherven. Hij vertegenwoordigt een geheel eigen stem in de Nederlandse poëzie Juryrapport Paul Snoek Poëzieprijs

Sinds zijn debuut In menigten (2005) is Erik Jan Harmens een van de belangrijkste stemmen in de Nederlandstalige poëzie. Zijn gedichten zijn hard, liefdevol, geestig en compromisloos - zijn voordrachten legendarisch. Het grote publiek kent zijn werk sinds Hallo muur nu ook. Tien jaar na het debuut is het tijd om zijn dichterschap te vieren: In menigten, Underperformer, Gospels en Psalmen en Open mond in één band verzameld, aangevuld met een vuist vol gloednieuwe gedichten.

Er was vooral één regel in Erik Jan Harmens tweede dichtbundel Underperformer die nog lang nadreunde, zowel in de literaire wereld als daarbuiten. `Ik begin te geloven in een grootgeschapen God die zich op deze mismaakten afrukt . De regel vormde de overtreffende trap van climax in de legendarische bundel over rouwverwerken voor gevorderden, die lovende kritieken kreeg, bekroond werd met de Gedichtendagprijs en genomineerd voor de J.C. Bloem-poëzieprijs, de Jo Peters Poëzieprijs en de Paul Snoek Poëzieprijs. Na het eveneens goed ontvangen romandebuut Kleine doorschijnende man, verschijnt nu de langverwachte derde dichtbundel van Erik Jan Harmens, Gospels en psalmen, waarin de auteur bij voortduring refereert aan bovenvermeld fragment uit Underperformer. In de bundel richt de ikfiguur zich direct tot God, tot zijn plaatsvervanger of tot het levenloze firmament dat voor een allesbepalend controlecentrum moet doorgaan. Poëzie waarin bij voortduring vraagtekens worden gezet bij het agnosticisme. En ook een bundel waarin de free fight van Underperformer is verruild voor een hemelschreiende howl.

Over een moeder, een nieuwe liefde en lichamelijkheid

Ron van Dijk is getrouwd, heeft twee kinderen en een zwak voor grootschalige evenementen. Hij noemt zichzelf 'een geboren organisator' en was tot twee keer toe ceremoniemeester bij een bruiloft. Nu is Van Dijk toe aan zijn meesterproef: de organisatie van de Olympische Spelen in Nederland en België. Vanuit zijn Vinex-woning, waar hij ook kantoor houdt om de overhead zo laag mogelijk te houden, draaien Van Dijk en zijn trouwe personal assistant Angelique overuren om alles paraat te hebben als het Olympisch vuur over achttien maanden ontstoken wordt. Er zijn echter problemen: de cashflow is niet optimaal, de eerste palen van de stadions moeten nog in de grond geslagen worden, het olympisch dorp is nog niet voorbij de status van maquette, en qua catering luistert - gelet op het grote aantal nationaliteiten van de deelnemers - vooral de keuze van broodbeleg heel nauw. Als Van Dijk met de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité in gesprek gaat over de achterstanden, blijkt dat de organisator bereid is heel ver te gaan om zijn topfunctie veilig te stellen. De man die in zijn eentje de Olympische Spelen organiseerde is een roman over de schoonheid van mismanagement en de lachwekkendheid van deadlines, en een genadeloze afrekening met het aloude adagium 'meedoen is belangrijker dan winnen'.

's Avonds in bed besluit Hans een afscheidsbriefje te schrijven en zich voorgoed te verstoppen. Want hij is ontevreden. Over zijn naam, over zijn dunne, slappe haar en over zijn saaie ouders. Maar als hij hoort hoe zijn ouders en zus over hem praten terwijl een grote zoektocht op touw wordt gezet, maakt zijn ontevredenheid plaats voor schaamte. Wat hij zich ook afvraagt is: hoe moet hij nu weer tevoorschijn komen?