Bundel met tien gedichten van Miriam Van hee en Hester Knibbe over vriendschap.

Miriam Van hee publiceerde haar eerste gedichten in 1978. Met haar debuut 'het karige maal' was het kristalhelder dat dit het begin zou zijn van een meesterlijk dichterschap. 'voor wie de tijd verstrijkt' is haar negende bundel en nog steeds en opnieuw weet ze de lezer te laten samenvallen met de wereld die ze beschrijft: "je bent stil in het bos als je paddenstoelen zoekt, je hoort het liedje van de vinken, een onbetrouwbare wind speelt in de kastanjebomen".0In heldere ritmische zinnen deelt Miriam Van hee alledaagse observaties, en ze weet door haar woordkeus en verdeling van de dichtregels een grotere waarheid aan het licht te brengen. 00Miriam Van hee (1952) is dichter, vertaler en slavist. Haar werk is veelvuldig bekroond, met onder meer de Jan Campertprijs. Voor haar poëziedebuut 'het karige maal' kreeg zij de Oostvlaamse prijs voor Letterkunde. Vele prijzen volgden, met in 2014 de Herman de Coninckprijs voor 'ook daar valt het licht'. Vertalingen van haar gedichten verschenen in het Engels, Duits, Frans, Spaans, Russisch, Pools, Hongaars, Zweeds, Litouws, Bulgaars en Zuid-Afrikaans.

In de nieuwe bundel van Miriam Van hee zijn de verzen haast als de Russische treinen die ze beschrijft, wiegend tussen verlangen en heimwee. Daartussenin: onmacht. Van hee houdt het spanningsveld tegen het licht tussen het zoeken, het reizen, de afweging om eropuit te gaan en om thuis te blijven. Onder de oppervlakte sluimert er steeds een existentiële dreiging, een angst, een troost van de natuur en wordt geborgenheid als een illusie onderuitgehaald.

Weergaloze nieuwe gedichten van een bekroond dichter Miriam Van hee publiceerde haar eerste gedichten in 1978. Met haar debuut het karige maal was het kristalhelder dat dit het begin zou zijn van een meesterlijk dichterschap. voor wie de tijd verstrijkt is haar negende bundel en nog steeds en opnieuw weet ze de lezer te laten samenvallen met de wereld die ze beschrijft: ‘je bent stil in het bos als je paddenstoelen zoekt, je hoort het liedje van de vinken, een onbetrouwbare wind speelt in de kastanjebomen’. In heldere ritmische zinnen deelt Miriam Van hee alledaagse observaties, en ze weet door haar woordkeus en verdeling van de dichtregels een grotere waarheid aan het licht te brengen. ‘Ze balanceert op het koord tussen het zegbare en het onzegbare,’ schreef Luuk Gruwez over ook daar valt het licht, ‘opdat alles zou worden onthouden, moet het eerst worden gezien. Er is een dichter van dit kaliber nodig om hiervoor alvast onze ogen te openen.’

Zelfs als er geschrokken wordt, gebeurt dat stil. Nergens wordt er in de gedichten van Miriam Van hee geschreeuwd of onbedaarlijk gehuild. Het leven lijkt er bedrieglijk zacht, op het melancholieke af, ook al komen er soms voortvluchtigen en vervolgden in voor. Landschappen, kleine gebeurtenissen, gewone mensen dienen zich aan en verdwijnen bijna geruisloos. Maar subtiel ademt Van hee ze even leven in. In de details, bijna achteloos gegeven, zit een tragiek die teder opgeroepen wordt. Ja, er gebeurt hier weinig, ogenschijnlijk, maar bij nader toezien veel meer dan je denkt. Veel dicht ze niet, Miriam Van hee, maar wat ze dicht is raak.