Fotoimpressies van logeeradressen tijdens een reis door Rusland.

Door wie wordt ons leven bepaald? Door onszelf, door onze geliefde, door onze kinderen? In de nieuwe dichtbundel 'De bloedplek' gaat Paul Demets op zoek naar de genius loci: hij stelt vragen bij essentiële dingen als plaats en identiteit. De gedichten weerspiegelen de neuroses van onze samenleving, de moeizame communicatie, het kunstmatige idioom - en het plotseling alles ontwrichtende, dat tegelijk ook het bezield verband kan gaan vormen. Plaatsen worden plekken: preciezer, intiemer, warmer ook. Als een bloedplek. De gedichten in deze bundel zitten vol spannende paradoxen waartussen de lezer zijn eigen plaats moet zoeken.

Diepbezorgd werk van een dichter op de top van zijn kunnen We leven in een verwarrende tijd. Alt-right probeert online zijn extreme ideeën wit te wassen, om op die manier meer gehoor te vinden. Links zoekt naar een nieuwe adem, lijkt zichzelf kwijt te zijn en neemt soms rechtse standpunten in bij de zoektocht zichzelf terug te vinden. Een impasse, terwijl zich ondertussen rampen voltrekken die hun weerga niet kennen. Het klimaat warmt op en het recht van de mens op zelfbeschikking staat op gespannen voet met de afbladderende privacy. We kijken weg terwijl we zelf dreigen te verdwijnen. In De bijendans schetst Paul Demets de diepgaande mutatie van onze verhouding tot de wereld en tot onszelf. In zijn zintuiglijke gedichten laat hij stemmen aan het woord die we liever niet horen, maar biedt hij ook een alternatief, waarbij mens en natuur samengaan. Want wie goed naar de dieren kijkt, kan nog een hoop leren.

Onze identiteit wordt bepaald in relatie tot onze omgeving: de ouders, de geliefde, onze kinderen, de samenleving. We zijn met hen verknoopt. Maar, zoals de Franse filosoof Alain Badiou schrijft: er is geen authentieke kern in ons. En toch blijven we proberen om onszelf te vinden. In De klaverknoop gaat Paul Demets op zoek naar de mens, en in het bijzonder naar de verknooptheid van het ik. Het resultaat is een onrustbarende, maar ook troostrijke bundel met verzen en strofes die onder de huid kruipen.

Waarom zijn we niet tot meer bereid, terwijl we weten dat de natuur, het milieu en het klimaat onder druk staan, de verstedelijking steeds toeneemt en het platteland verdwijnt? Omdat we ons superieur voelen? Mens, dier en natuur zijn meer met elkaar verweven dan we willen toegeven. Vier jaar lang observeerde Paul Demets als plattelandsdichter planten, dieren en mensen en dacht hij na over onze omgang met de natuur. De hazenklager - waarin het antropocentrisme op de schop gaat - is zijn vurige pleidooi voor het aanvaarden van andersheid, vreemdheid en ambiguïteit. Paul Demets is dichter en poëzierecensent voor onder meer De Standaard. Hij debuteerde in 1999 met de dichtbundel De papegaaienziekte, bekroond met de Prijs voor Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen. In 2011 verscheen De bloedplek, waarvoor hij de Herman de Coninckprijs ontving. In 2018 volgde de bundel De klaverknoop, die werd bekroond met de Jan Campert-prijs. Van 2016 tot 2019 was Demets plattelandsdichter van de provincie Oost-Vlaanderen, een aanstelling die hij afsluit met de publicatie van De hazenklager. 'De klaverknoop is een spetterende bundel waarin elk beeld beladen en betekenisvol is, zonder dat deze poëzie ondoordringbaar wordt.' Juryrapport Jan Campert-prijs

Onze identiteit wordt bepaald in relatie tot onze omgeving: de ouders, de geliefde, onze kinderen, de samenleving. We zijn met hen verknoopt. Maar, zoals de Franse filosoof Alain Badiou schrijft: er is geen authentieke kern in ons. En toch blijven we proberen om onszelf te vinden.0In 'De klaverknoop' gaat Paul Demets op zoek naar de mens, en in het bijzonder naar de verknooptheid van het ik. Het resultaat is een onrustbarende, maar ook troostrijke bundel met verzen en strofes die onder de huid kruipen.

Waarom zijn we niet tot meer bereid, hoewel we weten dat de natuur, het milieu en het klimaat onder druk staan, de verstedelijking steeds toeneemt en het platteland verdwijnt? Omdat we ons superieur voelen? Mens, dier en ding zijn nauwer met elkaar verweven dan we willen toegeven. In 'De hazenklager' gaat het antropocentrisme op de schop.0In deze bundel probeert Paul Demets opnieuw voeling te krijgen met de natuur en de nabije omgeving. Vier jaar lang sloeg hij als plattelandsdichter binnenwegen in, observeerde hij planten en dieren en praatte hij met de mensen die zijn pad kruisten. Maar de interactie tussen mens, milieu en samenleving is complex. 'De hazenklager' is een pleidooi voor het aanvaarden van vreemdheid en ambiguïteit.00Paul Demets is dichter en poëzierecensent voor 'De Standaard', 'Awater' en 'Poëziekrant'. Hij debuteerde met 'De papegaaienziekte' (1999), dat genomineerd werd voor de C. Buddingh?-prijs en is bekroond met de Prijs voor Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen. Voor zijn bundel 'De bloedplek' (2011) ontving hij de Herman de Coninckprijs, zowel van de jury als van het publiek. In 2018 publiceerde hij 'De klaverknoop', dat genomineerd werd voor de Herman de Coninckprijs en de Paul Snoekprijs. Met 'De hazenklager' rondt hij zijn aanstelling als plattelandsdichter van de provincie Oost-Vlaanderen (2016-2019) af.

We leven in een verwarrende tijd. Alt-right probeert online zijn extreme ideeën wit te wassen, om op die manier meer gehoor te vinden. Links zoekt naar een nieuwe adem, lijkt zichzelf kwijt te zijn en neemt soms rechtse standpunten in bij de zoektocht zichzelf terug te vinden. Een impasse, terwijl zich ondertussen rampen voltrekken die hun weerga niet kennen. Het klimaat warmt op en het recht van de mens op zelfbeschikking staat op gespannen voet met de afbladderende privacy. We kijken weg terwijl we zelf dreigen te verdwijnen.0In 'De bijendans' schetst Paul Demets de diepgaande mutatie van onze verhouding tot de wereld en tot onszelf. In zijn zintuiglijke gedichten laat hij stemmen aan het woord die we liever niet horen, maar biedt hij ook een alternatief, waarbij mens en natuur samengaan. Want wie goed naar de dieren kijkt, kan nog een hoop leren.00Paul Demets is dichter en poëzierecensent. Hij debuteerde in 1999 met de dichtbundel 'De papegaaienziekte', bekroond met de Prijs voor Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen. In 2011 verscheen 'De bloedplek', waarvoor hij de Herman de Coninckprijs ontving. In 2018 volgde 'De klaverknoop', dat werd bekroond met de Jan Campert-prijs. In 2020 publiceerde hij 'De hazenklager', dat op de shortlist van De Grote Poëzieprijs stond. De bundel was tevens de Clubkeuze van poëzietijdschrift 'Awater'.