Bart Caron houdt het Vlaamse cultuurbeleid een spiegel voor. Langzaamaan eroderen de ooit bevlogen dimensies. Misschien klinken ze oubollig, zoals volksverheffing, voluntarisme, geloof in de balorigheid van de kunsten en de tegenkracht van cultuur. De oudmodische klank onthult een gestage ontwaarding. Of de brutale ruptuur met de vele plaatselijke cultuurpraktijken. De vermarkting of een overrompelend marktisme als leitmotiv. Waar ooit de cultuur, met inbegrip van media en toerisme, stonden voor enige (misschien soms bombastische) verhevenheid, werkt nu het scherpe mes van het profijt en de economische nuttigheid. De dammen tussen social en privat profit worden deskundig doorbroken. Vaak verpakt in de meest stichtende principes, gevonden bij het quasi heiligverklaarde bedrijfsleven en bij perfide systemen zoals taxshelters.

Zelfs hoogopgeleide Vlamingen twijfelen aan de meerwaarde van een kunst- en cultuurbeleid. Nog steeds leeft de gedachte dat kunst en cultuur zoiets zijn als de kers of de slagroom op de taart. Het is best lekker maar met wat minder kan het ook. Daarom heeft Bart Caron dit boek geschreven. Hij wil uitleggen waarom cultuurbeleid helemaal geen luxe is, maar noodzaak. Hij deed dat uit bewondering voor kunstenaars en culturele werkers. Wat zij doen is het summum van menselijk kunnen. En uit respect voor het publiek: de ongelooflijke gewaarwordingen die zij de participanten leveren, zijn op geen enkele andere manier te realiseren. De centrale vraag 'Waarom cultuurbeleid geen luxe is?', lokt veel bijkomende vragen uit. Het boek verdedigt de stelling dat een cultuurbeleid tegelijk0 regulerend, marktcorrigerend en marktversterkend is. Het gaat in op de cultuurparticipatie, elitaire kunst en democratisering, een divers cultureel Vlaanderen.