Il y a quelque chose d’étrange dans le débat sur le racisme. Nous discutons du marché du travail, de l’enseignement et du logement. Nous nous querellons au sujet des manuels d’histoire. Nous dénonçons le racisme de la police.Tout cela est plus que légitime et nous devons continuer à le faire. En revanche, nous ne parlons jamais du soutien à accorder aux victimes. Ce livre plaide pour une pratique qui prendrait mieux soin des victimes.Car le racisme agit sur les gens, nous prouve Naima Charkaoui à l’aide de dizaines d’exemples. L’auteur nous propose des moyens de gérer ses conséquences en se concentrant sur la résilience, la résistance et l’espoir.

Er is iets vreemds aan de hand met het concept ?grenzen?. Goederen, diensten en kapitaal vliegen de wereld rond. Alleen voor sommige mensen bestaan er nog grenzen. Vrijwel iedereen vindt dat normaal. Zelfs organisaties die voor een humane aanpak van asiel en migratie pleiten, vergeten zelden te benadrukken: ?Neen, we zijn niet voor open grenzen.? Alsof ze zich bij voorbaat willen indekken, want wie daarvoor ijvert, plaatst zich buiten het debat. Te naïef, te wereldvreemd, te veel Gutmensch.0In dit pamflet fileert Naima Charkaoui misschien wel een van de laatste taboes in onze westerse wereld. Een J?accuse over de vele slechte argumenten tegen open grenzen, over de 34.361 mensen die sinds 1995 hun poging om in Europa te geraken bekochten met hun leven, over hypocrisie en geprivilegieerde bubbels.0Met een voorwoord van Els Hertogen.

Er is iets vreemds aan de hand met het debat over racisme. We discuteren over arbeidsmarkt, onderwijs en huisvesting. We voeren pennentwisten over geschiedenisboeken. We klagen het racisme van de politie aan. Dat is allemaal meer dan terecht en we moeten dat vooral blijven doen. Maar het valt op dat we het nooit over de ondersteuning van de slachtoffers hebben. Alsof je je op een levensgevaarlijk kruispunt zou beperken tot het stellen van structurele eisen voor meer verkeersveiligheid ? terwijl wie van zijn sokken wordt gereden nooit een dokter of verpleger te zien krijgt. Dit boek pleit vurig voor meer slachtoffercultuur. Want racisme doét iets met mensen, pepert Naima Charkaoui ons aan de hand van tientallen voorbeelden in. Ze reikt handvatten aan om met de gevolgen om te gaan en focust op veerkracht, weerbaarheid en hoop. "Wanneer iemand praat, wordt het dag", schrijft uittredend kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen in zijn voorwoord.

Kom dat zien, dames en heren!0Treed binnen!0Stap in onze teletijdmachine!0Betreed Het Rijk Der Vrijheid!"00Welkom in 2068. Het klimaat is gered, onze steden genezen van betonschurft, onze lucht gezuiverd van cynisme, mensen werken om te leven en leven niet om te werken, en de 1% rijksten zijn naar Mars vertrokken. Vanuit de binnentuin van hun woonzorgcentrum, dat tegelijkertijd de kleuterschool van hun (achter)kleinkinderen is, blikt een stoet EPO-auteurs terug op 2021, het jaar dat de wereld begon te kantelen. De goede richting uit. Vergéét 'Mad Max', 'The Hunger Games', 'The Handmaid?s Tale', sciencefiction hoéft niet apocalyptisch te zijn. Dit brievenboek is een vaccin tegen het pessimisme van onze tijd.00Met bijdrages van Hind Eljadid, Tine Hens, Peter Mertens, Sarah Wagemans, Christophe Callewaert, Naima Charkaoui, Paul Goossens, Thomas Decreus, Amina Belôrf, Dirk Holemans, Kim De Witte, Line De Witte, Lieven Miguel Kandolo, Ludo De Brabander, Leen Vermeulen, Jurn Verschraegen, Robrecht Vanderbeeken en Dominique Willaert, en een voorwoord van Thomas Blommaert.