Putting On My Species is about identity and selfhood, the desire for the very beginning, the sardonic pleasure of making and destroying in order to start over again, the love of poetry. How should I live? Sasja Janssen wonders. Who am I? Am I my memories? In a sober but moving style, Sasja Janssen gnaws away at her species.

Ik trek mijn species aan' gaat over het verlangen naar het begin, het sardonische genoegen van het maken en het weer kapot maken om opnieuw te beginnen, de liefde voor dichten. Hoe moet ik leven, vraagt Sasja Janssen zich af. Wie ben ik? Ben ik mijn herinneringen? In een sobere stijl die ontroert, bijt Sasja Janssen haar species uit. Waarna ze die weer kan verlaten, de opmaat naar een nieuwe bundel.

Wie zijn wij? Kunnen wij onszelf verlaten? Zijn wij misbaar, maken wij de dienst uit, zijn wij een bijwerking van het heelal? Waar in 'wij' zit 'ik'? In haar tweede bundel denkt Sasja Janssen hardop, zingt haar vragen, graaft ze uit tot de wortels en probeert in woorden de grenzen van identiteit uit.

Virgula, Latijn voor komma, houdt de stilstand tegen, laat de gedachten en de taal voortgaan. De dichteres roept haar in elk gedicht aan, als zou ze een godin zijn, een vriendin of geliefde, iemand die ruimte biedt als de leegte te zwaar wordt. Of ze jaagt haar Virgula?s juist weg als duivelinnen, wanneer angst en paniek haar denken niet laten stoppen. "Ik verlang naar een punt, maar mijn Virgula?s kijken er wel voor uit die te zetten / ik dicht ze me toe, alsof de dood me op de hielen zit".0Janssens gedichten, rijk aan gulzige taal en beelden, zijn gevuld met melancholische herinneringen en, tegelijk, met een groot verlangen naar levenslust. Weergaloos.

Een jonge vrouw met geheugenverlies probeert met een psychiater haar verleden te reconstrueren.

De groei naar volwassenheid van een achttienjarige jongen wordt gecompliceerd door de vreemde houding van zijn leraar Nederlands die hem in huis nam.

Laconieke ziedaarheid, noemt Eva Gerlach het, de manier waarop Bianca Sistermans alledaagse ergernissen in beeld brengt. 0In dit boek komen bijna vijftig foto's van Sistermans samen met teksten van de dichters Eva Gerlach en Sasja Janssen. Wonderlijk hoe beeld en tekst elkaar opladen als ze naast elkaar staan. De gedachten kunnen een hoge vlucht nemen als een dichter meekijkt naar gewone dingen: een snotterig zeepje, een half opgegeten boterham in een lunchtrommeltje, een barst in de muur.0.

Vrolijk? Opgewekt? Nee, de poëzie van Sasja Janssen in Happy, hoe licht van toon soms ook, laat zich alleen typeren in termen van eenzame woede en diepe melancholie. Zoals in haar ballade van een alfahulp: ‘Weer dat gelamenteer om hun moeder die het bed / met anderen houdt, de zusjes getrouwd met vreemdelingen / ik schuil in de hal met de stofzuiger.’ En ook een kalfje dient in deze bundel als dierbaar gezelschap (‘bij de mensen / kun je niet meer terecht’). Toch is Janssen er de dichter niet naar om bij de pakken neer te zitten. Happy tegen wil en dank.

Het nieuwe deel in de reeks 'Dialogen'.0In 'Groet god' voeren de dichters Eva Gerlach en Sasja Janssen een uiterst boeiend gesprek tussen hemel en aarde. 0De dialoog bestaat uit twee maal 11 gedichten waarin god en mens met elkaar in gesprek zijn. Eva Gerlach geeft in de oneven genummerde gedichten stem aan god; in de even genummerde doet Sasja Janssen dat voor mens.